Fantoompijn

Laatst schoot mij naar aanleiding van een incident met mijn vriendin en haar vriendin iets te binnen dat ik ooit las in Fantoompijn, het boek van Grunberg.
Daarin zegt een vrouw: “Weet je wat het probleem is met jullie mannen? Dat jullie niet kunnen neuken als jullie niet de hemel in worden geprezen.”

Dat is inderdaad een waarheid als een koe. Dat mannen geprezen dienen te worden om iets te presteren is niets nieuws, en is bovendien op veel meer van toepassing als slechts het matras. Complimenteer hem met de verbouwing van het toilet en hij begint spontaan aan de badkamer. Steek hem een veer in de reet over zijn communicatieve vaardigheden en hij lult je de oren van de kop, laat zelfs de televisie uit om maar een goed gesprek met haar te kunnen hebben. Hij verdiept zich nog eens in de vinologie na haar complimenten over zijn kennis van de wijn tijdens het etentje.

Maar wat is nou eigenlijk het probleem? Dat mannen voortdurend onder de maat presteren in de ogen van hun vrouwen, of dat vrouwen die complimentjes simpelweg hun strot niet uit krijgen?

Als je vrouw tot grotere hoogten te stimuleren is door haar te complimenten dan prijs je haar desnoods het graf in, als man. Voor de meeste mannen is dat trouwens de dagelijkse praktijk, of het nu gaat om hun uiterlijk of het huishouden of hun werk, vrouwen moeten voortdurend gestreeld worden om voort te gaan op de ingeslagen weg. Anders haken ze af, worden boos op hun vent omdat ze niet gezien worden in hun vrouwzijn, in hun rol als minnares en als moeder. Als je een weekje met je poten van haar afblijft, bijvoorbeeld omdat je even geen zin hebt vanwege de shit die je op je werk hebt, of omdat je pijn in je spieren hebt omdat je voor het eerst in jaren weer begonnen bent met sporten om dat buikje kwijt te raken waar ze je de laatste paar maanden over aan de kop zeikt, of omdat je even niet weet hoe je de eindjes voor de komende maand nou weer aan elkaar moet knopen.. Nou ja, je begrijpt het wel, stress en pijn in je donder zijn dodelijk op het matras.

Als je als vrouw de complimenten aan het adres van je man niet uit je strot krijgt kun je het voorveld uittekenen. Hij doet niets meer voor je. En dan kun je wel beweren dat mannen de hemel in geprezen dienen te worden om iets voor te stellen, maar geldt niet hetzelfde voor vrouwen? Gelukkig zijn mannen wat simpeler en geven grif toe dat zij zo tikken, lui als ze zijn. En vrouwen maken het zichzelf zo vreselijk moeilijk door mannen niet te geloven en hun eigen ervaringen en verwachtingen op hen te projecteren.
Wat is er nou op tegen je vent aan te sporen tot meer van wat jij graag wilt door wat complimentjes? Uiteindelijk gaat het slechts over je eigen verlangens, en daar kom je pas aan toe als je ook in staat bent de ander te zien. Het is de kunst uit het oordeel te blijven en de ander niet aan te spreken op zijn onvermogen, maar juist op hetgeen iemand wel kan…

Verwar je eigen verlangens niet met die van de ander. Spreek ze uit en waarschijnlijk krijg je precies wat je wilt.

Als je jouw verlangens niet uit kunt spreken doe je vooral jezelf tekort…